باید گفت کلوچه کارتونی پادزهر عالی برای مجلل کردن سفره های شماست. در یک سرویس دستی ارزان قیمت، آن غنا و آسایشی بود که میلیون ها نفر در اواخر دهه 1930 مجبور به زندگی بدون آن بودند.
خوردن یک کلوچه شکلاتی گرم به خورندگان مهلت کوتاهی از مصیبت روزشان داد. ورود آمریکا به جنگ جهانی دوم تنها باعث افزایش محبوبیت آثار Wakefield شد. کلوچه کارتونی جزء رایج بسته های مراقبتی بود که برای سربازان آمریکایی در خارج از کشور ارسال می شد.
همانطور که یکی از آگهی‌های نستله می‌گوید، اگرچه شکلات در داخل کشور به دلیل تلاش‌های جنگ با کمبود مواجه بود، زنان در جبهه‌های داخلی تشویق شدند تا از مقدار کمی که داشتند برای پختن کلوچه برای «آن پسر سرباز تو» استفاده کنند.
فروشگاه هدیه رستوران Toll House به تنهایی هزاران کلوچه را برای سربازان یونیفرم پوش خارج از کشور ارسال کرد. وایمن می‌نویسد: «مانند اسپم و کوکاکولا، شهرت شیرینی‌های شکلاتی با مصرف سربازان زمان جنگ افزایش یافت.
قبل از جنگ، آنها یک مد عمدتاً مبتنی بر ساحل شرقی بودند. بعد از اینکه کلوچه کارتونی به عنوان محبوب ترین دسر در کشور با پای سیب رقابت کردند.
در سال‌های پس از جنگ، شیرینی‌های شکلاتی مسیری را دنبال کردند که بسیاری از نوآوری‌های آشپزی آمریکایی در پیش گرفته بودند: از ساخت خانگی تا تولید انبوه، از پیشخوان آشپزخانه تا کف کارخانه، از تازه به فرانچایز. در دهه 1950، نستله و پیلزبری هر دو شروع به فروش خمیر شیرینی شکلاتی یخچالی در سوپرمارکت ها کردند.
در همین حال، Nabisco، Chips Ahoy، خط تولید کلوچه کارتونی و بسته‌بندی شده خود را در سال 1963 راه‌اندازی کرد. نسل Baby Boom، که با کلوچه کارتونی بزرگ شده بود، در فروشگاه‌هایی که کلوچه کارتونی تازه پخته شده می‌فروختند.
تلاش کردند طعم اصلی این خوراکی‌های خانگی را بازگردانند. . آموس معروف، خانم فیلدز و کلوچه کارتونی دیوید همگی اولین فروشگاه های خود را در دهه هفتاد افتتاح کردند و در دهه هشتاد رونق گرفتند.
