حنا هندی تاتو در حالت بسته بندی شده تجاری که برای استفاده به عنوان رنگ آرایشی در نظر گرفته شده است، در بسیاری از کشورها موجود است و اکنون در هند و همچنین خاورمیانه، اروپا، استرالیا، کانادا و ایالات متحده محبوبیت دارد.
رنگی که از رنگرزی با حنا به دست می آید به رنگ اصلی مو و همچنین کیفیت حنا بستگی دارد و می تواند از نارنجی تا قهوه ای تا شرابی باشد.
حنا را می‌توان با سایر رنگ‌های طبیعی مو، از جمله Cassia obovata برای سایه‌های روشن‌تر قرمز یا حتی بلوند و نیلی مخلوط کرد تا به سایه‌های قهوه‌ای و مشکی برسد. برخی از محصولاتی که به عنوان “حنا” فروخته می شوند شامل این رنگ های طبیعی دیگر نیز می شوند.
برخی دیگر ممکن است شامل نمک های فلزی باشند که می توانند با سایر درمان های شیمیایی تداخل داشته باشند، یا روغن ها و موم هایی که ممکن است رنگ را مهار کنند، یا رنگ هایی که ممکن است آلرژی زا باشند.
حنا گذشته از استفاده از آن به عنوان رنگ مو، اخیراً به عنوان جایگزینی موقتی برای مداد ابرو یا حتی به عنوان ابرو دوزی استفاده می شود.
واژه‌های متفاوت حنا در زبان‌های باستانی نشان می‌دهد که حنا بیش از یک نقطه کشف و منشأ داشته و همچنین مسیرهای متفاوتی برای استفاده روزانه و تشریفاتی داشته است.
توجه به این نکته مهم است که اصطلاح مدرن “خالکوبی حنا” فقط یک اصطلاح بازاریابی است. حنا روی پوست خالکوبی نمی کند و خالکوبی محسوب نمی شود.
از اواخر عصر برنز در شرق مدیترانه از حنا برای تزئین بدن زنان جوان به عنوان بخشی از جشن های اجتماعی و تعطیلات استفاده می شد. اولین متنی که حنا را در زمینه جشن های ازدواج و باروری ذکر می کند، از افسانه اوگاریتی بعل و عنات آمده است.
که اشاره هایی به زنانی دارد که برای ملاقات با شوهرانشان خود را با حنا نشان می دهند و آنات برای جشن گرفتن خود را با حنا می آراید.
پیروزی بر دشمنان بعل. نقاشی‌های دیواری حفاری‌شده در آکروتیری (که قدمت آن‌ها قبل از فوران آتشفشان ترا در سال 1680 پیش از میلاد است) زنان را با نشانه‌هایی مطابق با حنا بر روی ناخن‌ها، کف دست‌ها و کف پا نشان می‌دهد، در تابلویی مطابق با توصیف عروس حنا از اوگاریت.
